Begin dit jaar is Ewura Abena Pinkrah (44) gestart met een zogeheten pre-entreeopleiding, mede omdat ze ‘leren zo leuk vindt’. Pinkrah is een goedlachse, bescheiden vrouw die haar bezoek ontvangt op haar stageplek, buurthuis De Archipel in Oost. “Ik loop hier mee om mijn Nederlands te verbeteren.”

Dat is een van de speerpunten van haar opleiding (zie onderaan). Ze hoopt deze zomer haar examens te halen zodat ze volgend jaar aan een mbo-opleiding dienstverlening en zorg kan beginnen. Haar wens is een baan in de zorg, want ze werkt graag met ouderen. “Ik help een aantal mensen in de buurt met boodschappen en houd ze soms gezelschap. Als ik mensen zie die hulp kunnen gebruiken, wil ik direct aan de slag.” Ze lacht hartelijk. Dan, iets ernstiger: “Dat komt misschien omdat ik veel heb meegemaakt en op bepaalde momenten hulp heb gekregen. Ik wil graag iets terugdoen.”

Hevige heimwee

Ze groeide op in Accra, de hoofdstad van Ghana. Ze is een telg uit een groot gezin, maakte haar basis- en middelbare school af en wilde graag naar de universiteit. Maar de onrustige thuis­situatie met een zieke, van haar moeder gescheiden vader wiens eigen bedrijf failliet was gegaan, deed haar voor zekerheid kiezen. Ze volgde een opleiding tot secretaresse, maar vond geen werk.

In de vurige hoop een stabiel en goed leven op te kunnen bouwen, vertrok Pinkrah op 19-jarige leeftijd naar Europa. In Nederland kwam ze in Enschede terecht, bij een vriend die ze van vroeger kende maar die haar na korte duur de deur wees. Ondertussen liep haar asielaanvraag en ondanks haar hevige heimwee en eenzame bestaan, besloot ze te blijven. Pinkrah kreeg haar verblijfsvergunning en vertrok naar Amsterdam.

“Er was me verteld dat daar een grote Ghanese gemeenschap leefde. Ik hoopte daar lotgenoten te vinden.” In plaats van de gehoopte hartelijkheid trof Pinkrah argwaan en repulsie. “Ik weet niet zo goed waarom ik niet werd opgenomen. Misschien juist omdat ik alleen was en geen community had, en men me daarom niet vertrouwde.”

Opvang

Ze ontmoette uiteindelijk de vader van haar oudste dochter, al was die zwangerschap niet gepland en uiteindelijk ook de oorzaak van de breuk tussen de twee. “Hij wilde niets meer van me weten, maakte allerlei racistische opmerkingen, sloeg me. Ik vreesde voor m’n leven en ben op aanraden van de politie naar de opvang gegaan.”

Ze hoopte daar rust en veiligheid te vinden, maar die bleken van korte duur. “Het was een stressvolle periode en volgens de maatschappelijk werkers raakte ik in een prenatale depressie. Ze zeiden dat ik mijn kind iets zou kunnen aandoen, daar schrok ik vreselijk van. Ze vertrouwden me niet en dreigden dat ik mijn kindje niet zou mogen houden. Toen begreep ik: laat ik maar doen wat ze zeggen zodat ze haar niet afpakken.”

In de praktijk betekende dat volgens Pinkrah dat ze twee jaar lang werd gemonitord en antidepressiva kreeg. “Het was pittig, maar ik wilde zo graag laten zien dat ik goed voor haar kon zorgen.”

Stapelbed

Inmiddels is haar oudste vijftien en haalt ze mooie cijfers in havo 3. Haar tweede dochter, gekregen met haar huidige partner, is zeven. “We hebben het absoluut niet breed, maar ik zorg dat de grote bijles krijgt – ik kan haar niet goed helpen op haar niveau – en dan helpt zij de kleine weer bij haar huiswerk.”

Pinkrah droeg lang fulltime de zorg voor hun dochters, maar nu die wat ouder zijn, wil ze weer aan het werk. “Ik hou heel erg van educatie en ik wil graag opgedane kennis kunnen toepassen in een baan. Mijn partner en mijn kinderen steunen en motiveren me om iets voor mezelf op te bouwen.”

Het stapelbed waar de kinderen in slapen stortte onlangs in elkaar. “Ik heb ’m provisorisch opgelapt want een nieuwe kunnen we ons niet veroorloven. De meisjes zijn heel lief en geduldig, weten van onze krappe beurs, maar dit zou ik zo graag oplossen.”

Stuur uw reactie met vermelding van telefoonnummer naar aha@parool.nl. Meer info: amsterdammerhelptamsterdammer.nl